FATI IM

 Nga Pilo Zyba

Fati im ferra dhe gjëmba,
Dimër edhe unë brënda...

Bëj të dal, por lodhem kot,
Po s’erdhi ora nuk dal dot...

Herë çjerrë, vrarë nëpër gurë,
Fatin s’e mallkova kurrë...

Sa herë rashë, prapë u ngrita,
Në gjumë kurrë s’më zuri dita...

Me vështrimin tretur larg,
Botën e hidhja nëpër varg...

Bota qeshte, dhe qesh me mua :
- Fati për të u harrua!

Nuk e dinin miq dhe shokë,
Fati nuk ecën veç për tokë...

Një moment, dhe unë, Jaaaa...
Shpejt u gjenda përmbi ta...

Larë me dritë dashurish,
Nga lumë i madh mirësish...

Vjen në portë dhe më troket
Pëshpërit me zë të leht :

-Hape derën, jam unë fati,
Kam bërë rrugë, vij së largëti!

Derën hap, nuk shikoj fat,
Dhe me veten marr inat...
-Ku je fshehur?! – i bërtas,
Dua me grusht ta godas...

Fati qesh, aq sa gajaset,
Dera me forcë përplaset...

Mbushet dhoma, mbushet bota,
Me rreze dritash të forta...

Flladi ka buzëqeshjen tënde,
Më shikon dhe sheh me endje...

Rrezet e diellit dritë larë,
Flokun tënd derdhin ujvarë...

Krahët hap, i them : - Ti hyrë!
Por fati kishte qënë natyrë...

Më tha : - Nuk i nxë shtëpia,
Brënda gjithë ëndërrat e mia...

Prandaj, eja, dhuromë dorën,
Bashkë me të edhe kurorën...

U vonova, e ndjej dhe vetë,
Por nuk ishte kaq e lehtë...

Bëra rrugë, kalova shtigje,
Përmbysa lumenj dhe brigje...

Tani erdha, mbrapa s’kthehem,
E lumtur pranë teje ndjehem...

Por dhe unë të prita gjatë,
Nuk lashë ditë, dhe as natë...

Thura endërra me ndjenjat fije,
Për një ditë lumturie...

Tani, nuk të lë të ikësh,
Dritën e shpresës të ma fikësh...

Dritën e jetës që ka mbetur,
Do ta pimë të dy të etur...

Qëkur, Ti, flokët i derdhe,
Dhurove dritë, puthje, ledhe...

Tani humbi rruga nga ishe,
Të kaluarën, si rrobë zhvishe...

Trete tutje, në një hon,
Se rruga jonë tani ndryshon...

Para ka lule të shtruar,
Mbetet veç për ta shijuar...

Fati im, këngë vonuar,
Je një perlë e orkestruar...