Nga Mihallaq Qilleri
Një grua përkuli kokën në tempullin
E shpirtit tim të zvogëluar e shprishur,
Në tempullin ku tashmë perënditë ishin larguar
Dhe gurët e dhimbjeve kishin mbetur,
Ashtu të shpërndara në misionin e humbur.
Një grua përkuli kokën në tempullin tim,
Velon e zezë të mendimeve hodhi përmbi flokë
Dhe me dritën e bardhë pranoi të ledhatonte
Enigmën e syve të saj të thellë,
Trishtimin dhe pasigurinë e lutjes.
Një grua hapi dyert e shpirtit të tronditur,
Një labirint ëndjesh dhe dëshirash,
Të trazuara me mosbesimin për botën
Me dyzimin dhe zgënjimin e vetvetes,
Me ëndrra të copëtuara nga zjarri i rrufeve.
Një grua e çuditshme për një gërmadhë si unë,
Me mure të rrëzuar, rrokullisur rrugëve.
Unë i pashë sytë e thellë dhe u lebetita,
Shëmba gurët e mbetur dhe e mbulova
Me gabimin e fajit të përbashkët.
Në frymën time frymën ia përfshira,
Dyzimin së toku e ndamë si bukë të thyer,
Asgjë tjetër nuk mund t’i jepja më të vyer!
