KUSH NGA NE TË DY

 

POEZI NGA MYRTEZA MARA 

Pse s’ruhesh nga dielli,
Siç ruhesh nga unë?
Kush nga ne të dy
Përvëlon më shumë?

Kur diellin ze reja,
A e ndien vetminë?
Unë të ngroh gjithë vitin,
Dielli veç një stinë!...

Tek këmbët e tua
T'mbulova me hije.
Fillove të dridheshe,
Vërtet po mërdhije?!

DO TE HESHT...

NGA YMER NURKA

Do të hesht... !

Se Bota s'paska më nevojë për fjalë të urta...

Veshët i qënkan bërë si shpella lugetërish,

Të mbushura përplot me lakuriqë-dite...

Që në kulmin e dritës...

Pa pikën e frikës...

Pijnë gjakun e kafshëve të punës,

E natën e shtyjnë të shfrenuar,

Haremit dhe orgjive...

Nudo... të frikshëm, si dalldisje

E mekur dordolecësh...

Dhe ditën me buzët tërë gjak...

Japin leksione me kode shurdh-memecësh...

Do të hesht... !

Se bota s'paska më nevojë për vargje poetësh

Veshët e saj të stërmëdhenj, qënkan mbushur përplot

Me dyllë sklerotik, që matrapazët ua shesin

Për qirinj  pelegrinëve pa udhë... e pa shpresë...

Oh po sytë e saj, po sytë....!

Mbuluar nga perde dërdëllitjesh predikuesish...

Që djajtë të fluturojnë të lirë në mesin e ditës...

Dhe ëngjëjt e çoroditur të flenë... të drobitur nga magjitë,

Të lodhur nga overdozat e pabesa, krahët mos t'u binden...

Ja dhe „superzotat„ vdekatarë!

Ata që zgavrat e Botës

I kane kthyer në artopolantë shurdhonjës, duke zhurmuar....

Për të drejta njerëzish, dhe këmbim moralesh,

Se gjoja problemi më i madh i kohës

Nuk qënka injoranca,

Urija dhe mungesa e shpresës,

Por legalizimi i homoseksualeve...

Ej Liria e premtuar e  fjalës e vrau lirinë...!

Askush se kryqëzon poetin më për herezi... se fjalët ...

Ah fjalët e tij,  nuk kanë më fuqi të bindin askënd....

Kësaj bote te mbushur me askushë...

Të drejtë paskan tingujt të kumbojnë mbi kambanë...

-Po veshët ku janë...?!

-Po veshët ku janë...?!

Do të lexohen përsëri vargjet e poetit...

Me tinguj metalikë, si zëri i robotëve,

Do të lexohen poetët derisa të heshtin,

Përgjithmonë të heshtin...

Mbytur  nga zëri i të kotëve....

Do të pëshpëriten përsëri , përshpirtjet

Për rrugët e humbura e mundësi të nëmura,

Mbase në gjyqin e fundit do të dënohen

Të gjitha idolatritë e territ,

Përrallat e parajsës dhe portat e ferrit...

Faji do të dalë lakuriq dhe do të çohet syrygjyn, diku larg,

Shumë larg, thellë qiellit...

Mbase do ta lëmë të qelbet dhe në Tokë...

Të thahet e përthahet nga drita e molepsur e Diellit...

Mbuluar nga qefini i heshtjes së gjatë....